- ანა ტაბატაძე
- ანა ჩადუნელი
- ანდრო ერაძე
- CCA-T
- გიგი შუკაკიძე
- გიო სუმბაძე
- გიორგი ალხაზიშვილი
- გიორგი მაღრაძე
- დავით გიორგაძე
- თამარ ბერიანიძე
- თამარ ჩადუნელი
- თეა გვეტაძე
- თემო ჯავახი
- იური ბერიშვილი
- კოკა ვაშაკიძე
- კოლექტივი InChina
- ლადო ლომიტაშვილი
- ლია ბაგრატიონი
- ლიზა ცინდელიანი
- მაქსიმე მაჩაიძე
- ნანუკა ჩიჩუა & უეიდ აივი
- ნიკოლოზ კაპანაძე
- ნინო საკანდელიძე
- ნინო სეხნიაშვილი
- პატარა გალერი
- სალომე დუმბაძე
- სალომე მაჩაიძე
- სალომე ჩიგილაშვილი
- სალომე ჯოხაძე
- ქეთი კაპანაძე
- ქეთუთა ალექსი-მესხიშვილი
- შოთიკო აფციაური
- ჩუბიკა
- VAADS
სალომე დუმბაძე
Unchewable Constructs
თოვლში სიარულის ხმისგან მიღებული სიამოვნება, წააგავს საღეჭი რეზინის ჭამისგან მიღებულ სიამოვნებას.
ფილმს თუ გადავიღებდი, აუცილებლად იქნებოდა კადრი სადაც ტანსრული ადამიანი გდია უგონოდ და მეორე მასზე სუსტი ვერ ძრავს ადგილიდან. ეს კადრი აუცილებლად უმუსიკოდ იქნებოდა და სითეთრეში თოვლში სიარულის ხმით. ემოციის ბგერით აღქმა სუნთქვით იქნებოდა შესამჩნევი.
უკვალოდ გაქრობის შიში გვაერთიანებს.
საღეჭ რეზინასა და ფილმის კადრს შორის კავშირი სიამოვნებაა; განსხვავება ისაა თითქოს გარანტია არსებობს რომ ასეთი კადრები რჩებიან მეხსიერებაში. ბავშვობის საღეჭი რეზინების შეფუთვის ფერებმა დიდი გავლენა იქონია ჩემი შორეული წარსულის ფერთა პალიტრაზე.
ტილოების ფორმა სწორედ ამ პრინციპით შევარჩიე; შეერთებისას ისინი ერთიან ფორმას ქმნიან, მაგრამ ერთმანეთისგან დამოუკიდებელი ნამუშევრებია. მომწონს მათ შორის მიზიდულობა, რომელიც სინამდვილეში არაფრის მომცემია.
ფერები უშაქრო საღეჭი რეზინების შეფუთვას ეძღვნება.